คนเก่งที่น่ากลัว

     สังคมและการเมืองมักถูกนำไปสู่ปัญหาโดยคนเก่ง  เพราะคนเก่งมักต้องการชัยชนะเหนือคนอื่น  ยอมไม่ได้ถ้าจะต้องเป็นฝ่ายแพ้  จะพยายามขุดค้นหาวิธีการ  ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล  ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องใช้คาถา  ลองคิดย้อนหลังไปในอดีต  ผู้นำหรือนักการเมืองไล่มาต้ังแต่ระดับโลก  ถึงระดับประเทศไทย  ระดับจังหวัด  อำเภอ  ตำบล หรือแม้แต่หมู่บ้าน  สรุปว่า  "คนเก่งบางคนอันตราย" ผมเห็นด้วยมาก ๆ กับนักการเมืองและผู้ใหญ่หลายคนในเมืองไทยที่  พยายามหาวิธีที่จะทำให้คนเก่งไม่อันตราย  โดยหากลไกและวิธีการ "ถ่วงดุลย์อำนาจ" คือไม่เปิดช่องว่างหรือปล่อยให้เขาคิดเองสั่งเองตามอำเภอใจไปซะทุกเรื่อง  ถึงกระนั้นคนเก่งบางคนก็ยังอุดส่าห์หาทางอุดช่องโหว่  ไม่ให้ใครมาสกัดกั้นสิ่งที่เขาคิดและอยากจะทำ เรียกว่า "แยบยล" แบบที่คนโบราณว่าเหมือน "น้ำกลิ้งบนใบบอน" หรือ "มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูก"  แต่ก็มีไม่น้อยซึ่งในที่สุดแล้วก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง ต้วอย่างผู้นำหรือนักการเมืองในประเทศเราก็อย่างที่รู้ ๆ กัน ถ้ารู้จักคำว่าพอ  รู้จักแพ้วันนี้ซะบ้างเพื่อชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ในวันหน้า  คนทั้งโลกก็จะสรรเสริญ

"ชุมชนเข้มแข็ง" อะไรคือสาเหตุให้บางแห่งล้มเหลว

                ปัจจุบันชุมชนส่วนหนึ่งเริ่มเข้มแข็ง  พึ่งพาตัวเองได้อย่างดี  ทั้งด้านโครงสร้าง  การจัดการ  วิถีชีวิต  อาชีพและรายได้  สามารถสร้างความผาสุกดีกว่าเดิม  แต่ชุมชนส่วนใหญ่ของประเทศยังมองไม่เห็นลู่ทาง  ว่าจะเข้มแข็งได้ด้วยวิธีใด

                ถ้าถามว่าอะไรคือสาเหตุ   ทำให้ชุมชนสร้างความเข้มแข็งและพึ่งพาตัวเองไม่ได้  คงต้องตอบกันยืดยาว  เป็นปัญหาแบบงูกินหาง  หรือปัญหาโลกแตก  ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหน   แต่ถ้าแบ่งสาเหตุออกเป็นด้าน ๆ  พอให้มองเห็นปัญหาและข้อจำกัด  เพื่อหาจุดเริ่มต้นได้ง่ายขึ้น น่าจะแยกให้พอเห็นภาพได้

1.           ผู้นำชุมชน

-                   ขาดความรู้  เรื่องที่ควรรู้ เรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อส่วนรวม  ส่วนมากมักจะรู้แต่เรื่องที่

ตัวเองสนใจ  หรือเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง

-                   ขาดความเข้าใจ  หลักการพื้นฐานในการพัฒนา  แนวทางและวิธีการพัฒนาที่ถูกต้องและ

เหมาะสม  เช่น การเน้นให้ชุมชนมีส่วนร่วม  คือ ร่วมคิด  ร่วมทำ  ร่วมตัดสินใจ  ร่วมแก้ไข  และร่วมรับประโยชน์อย่างเป็นธรรม  ส่วนใหญ่ผู้นำมักตัดสินใจบางเรื่องโดยลำพัง จึงเกิดการแสวงหาประโยชน์เพื่อตัวเองและพวกพ้อง

-                   ขาดการเอาใจใส่  ในการแสวงหาแนวทาง  และวิธีการพัฒนาชุมชนของตัวเอง เช่น

การสร้างความสามัคคีของสมาชิกในชุมชน   การร่วมมือร่วมใจกันอย่างจริงจัง  ความต่อเนื่องในการดำเนินงานบางเรื่องที่ต้องใช้เวลาและค่อยเป็นค่อยไป

2.             สมาชิกในชุมชน  ขาดความเชื่อมั่น  ไม่มีจิตสาธารณะ  มักไม่มีการอุทิศเวลาและ

แรงกายแรงใจ  แม้แต่ในโอกาสสำคัญ  จึงไม่เกิดบรรยากาศที่ดีในการพัฒนา  สมาชิกมักมีการกระทบ

กระทั่ง  ทั้งทางด้านคำพูด  ความคิด  และการกระทำ  ก่อให้เกิดความขัดแย้ง  โดยขาดความอดทน  อดกลั้น  การรับฟังผู้อื่น  และการให้อภัยในสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ  ทำให้เกิดปัญหาลุกลามมากขึ้น  หรือเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาชุมชน  รวมทั้งผู้ใหญ่  ผู้อาวุโส  และผู้นำไม่ทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดี

3.               ปัจจัยพื้นฐานและขีดความสามารถของชุมชน   ก่อนที่จะสร้างความ

เข้มแข็งในส่วนอื่น ๆ  ชุมชนจำเป็นต้องได้รับการจัดการเกี่ยวกับโครงสร้างและปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีพของสมาชิกในชุมชนให้ดีในระดับหนึ่งก่อน  หลังจากนั้นต้องมีการประชุมสำรวจจุดแข็งจุดอ่อนของ  ว่าในชุมชนมีอะไรที่เป็นสิ่งดีแต่ถูกเก็บซ่อนอยู่  อะไรที่เป็นข้อด้อย  และถามความคิดเห็นสมาชิกว่าจะเลือกเดินในทิศทางใด  อาจมีหลายกลุ่มอาชีพ   ต้องคำนึงเอกลักษณ์และภูมิปัญญาที่เป็นตัวตนของชุมชนไว้บ้างจะทำให้โอกาสในการพัฒนาเป็นไปได้มากขึ้น

4.            ความจริงจังและต่อเนื่องของหน่วยงานภาครัฐ 

หน่วยงานภาครัฐทั้งในระดับตำบล  อำเภอ  จังหวัด  มักทำงานแบบไม่ต่อเนื่อง  และทำงานโดยไม่ให้โอกาสชุมชนมีส่วนร่วมอย่างจริงจัง  ขาดการบูรณาการ  มีไม่น้อยที่ชุมชนเบื่อหน่ายไม่ให้ความร่วมมือ  เนื่องจากในอดีตที่ผ่านมาถูกชวนให้ทำแล้วทิ้ง  หากพื้นที่ใดได้หน่วยงานรัฐที่เอาใจใส่  จริงจัง ต่อเนื่อง  หมั่นมาเยี่ยมเยียน  ให้คำแนะนำปรึกษา  ช่วยประเมินผลและแก้ปัญหาให้  ช่วยวางแนวทางให้  ชุมชนนั้นก็นับว่าโชคดีไป

AEC กับภาคตะวันตกไทย

AEC  กับภาคตะวันตกไทย 

                คนภาคตะวันตกต้องเตรียมความพร้อมอะไรกันบ้าง ในการรองรับการเปิดประเทศทุกทิศทาง  กับอภิมหาโปรเจคระหว่างประเทศ “ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน” (AEC : ASEAN  Economic   Community ) ในอีกไม่ถึง 4 ปีข้างหน้า คือ  ปี 2015  ” ซึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ASEAN) มีอยู่ทั้งหมด 10 ประเทศ ได้แก่ บรูไน  กัมพูชา อินโดนีเซีย ลาว มาเลเซีย พม่า  ฟิลิปปินส์  สิงคโปร์  ไทย และเวียตนาม  แม้ว่าในอดีตภาคตะวันตกมักไม่ค่อยอยู่ในสายตาของรัฐบาลนัก  แต่จากนี้ต่อไป  คงจะต้องหันมาดูแลมากขึ้น  ธุรกิจสาขาต่าง ๆ กงจะมีคนลงมาส่งเสริมจัดการให้เข้ารูปเข้ารอยกว่าเดิม

                ภาคธุรกิจของไทยร้อยละ 80-90  เป็นธุรกิจประเภท SME จึงถือว่า SME เป็นกระดูกสันหลังของธุรกิจไทย แต่แนวทางที่ทำ คือ  มุ่งแข่งขันภายในประเทศเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด  ยังไม่ได้มองเรื่องที่จะเกิดประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน  ซึ่งเดิมตั้งเป้าว่าจะเกิดขึ้นในปี 2020   และแล้วไทยกับประเทศสมาชิก  5 ประเทศ ก็ได้ประกาศจะรวมตัวกันปี 2015  เร็วกว่าเดิมขึ้นมา 5 ปี  ประเด็นสำคัญก็คือ  ลดอัตราภาษีลงเหลือศูนย์ ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อธุรกิจไทยหลายด้านโดยเฉพาะปัญหาแรงงานมีฝีมือมีจำกัด  จะยิ่งไหลออกนอกประเทศ   ความพร้อมในการปรับตัวของสถานประกอบการที่จะแข่งขันกับประเทศคู่แข่ง  และการพัฒนาด้านบุคลากรในธุรกิจทุกสาขาที่ยังไม่มีการเตรียมกันเท่าที่ควร

                ในส่วนที่เกี่ยวกับภาคตะวันตก  มีความเคลื่อนไหวที่น่าสนใจคือ การเปิดจุดผ่อนปรนการค้าชายแดน  เส้นทางบ้านพุน้ำร้อน –ทวาย ในพื้นที่อำเภอไทรโยค  จังหวัดกาญจนบุรี  เป็นถนน 4 เลน ระยะทางจากพุน้ำร้อนถึงท่าเรือน้ำลึกทวาย  160 กิโลเมตร ขณะนี้บริษัทอิตาเลี่ยนไทยได้สัมปทานโครงการ วงเงินลงทุน 4 แสนล้านบาท ในการก่อสร้างท่าเรือน้ำลึกที่ทวายและระบบโครงสร้างพื้นฐาน  ถนนจากทวายถึงพุน้ำร้อนสร้างใกล้เสร็จ  ชาวกาญจนบุรีมีความตื่นตัวกันมาก  โดยเฉพาะหอการค้าและสภาอุตสาหกรรมจังหวัด  ข่าวคราวก็มีเผยแพร่ออกไปยังจังหวัดข้างเคียงพอสมควร  เนื่องจากปัจจุบันการทำงานของภาครัฐมีระบบการทำงานแบบ “กลุ่มจังหวัด” มีการประชุมจัดทำแผนร่วมกัน  ข่าวสารก็กระจายผ่านสื่อมวลชนให้ได้รับรู้กันพอสมควร  แต่คงยังไม่เพียงพอ  เพราะไม่ได้มีการเจาะลึกว่าด้วยเรื่องของ AEC โดยตรง

เรื่องเร่งด่วนของผู้ประกอบการที่ควรทำ คือ

                  1. เร่งสร้างบุคลากร 

                 2. เน้นปรับตัวเองทางด้านภาษา

                 3. ติดตามข่าว  และเข้าใจถึงประโยชน์ต่างๆที่จะเกิดขึ้น  ไทยจะเสียโอกาสหรือมีอุปสรรคอย่างไร โอกาสมักจะมาพร้อมกับอุปสรรคเสมอ  จึงต้องปรับตัว เช่น  เรียนรู้การขายระบบออนไลน์ที่ต้องมีหลายภาษา ซึ่งเหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึง 4 ปีเท่านั้น                            

                  ภาครัฐยังให้ข้อมูลข่าวสาร ทำความเข้าใจเรื่องประชาคมอาเซียนไม่ดีพอ  รัฐบาลต้องเร่งพัฒนาให้ความรู้เรื่องนี้  ต้องเปลี่ยนประเทศในฐานะที่มีศักยภาพสูงกว่า  หรือควรร่วมมือกับประเทศคู่แข่งที่มีศักยภาพสูงกว่าเรา เช่น สิงคโปร์  มาเลเซีย  มาร่วมเป็นพันธมิตร    SME ส่วนใหญ่ของไทยส่งออกไปตลาดในกลุ่มประเทศที่สู้เราไม่ได้  ขณะที่ SME เป็นหนึ่งในภารกิจหลักของอาเซียน จึงต้องเร่งให้ความรู้ประชาชน

                นอกจาก SME ที่ภาครัฐต้องให้การดูแลแล้ว เยาวชนที่กำลังศึกษาอยู่ในขณะนี้  ส่วนใหญ่คือชนชั้นกลางที่เมื่อสำเร็จการศึกษาแล้ว  อาชีพที่ทำส่วนใหญ่จึงมักจะเป็น “มนุษย์เงินเดือน” หรือ “ลูกจ้างมืออาชีพ” ที่ทุกคนต้องเตรียมความพร้อมรับมือกับประชาคมอาเซียนที่กำลังจะเกิดขึ้น  มาตรฐานความสามารถทางด้านวิชาชีพของตัวเราเป็นอย่างไร  ต้องพัฒนาทักษะทางด้านภาษาอย่างไรบ้าง อย่างน้อยเพื่อให้เราถูกเลือกเข้าทำงาน เพราะคู่แข่งขันของเราจะเพิ่มสูงขึ้นหลายเท่าตัว

ตัวอย่างความตื่นตัวของคู่แข่ง  ในการเตรียมความพร้อมสู่ AEC

            ที่นครโฮจิมินห์ของเวียดนาม เมื่อ 13 ก.ย.2554   เวียดนาม กัมพูชา ลาว และพม่า จัดการประชุมส่งเสริมการท่องเที่ยวภายใต้แนวคิด “สี่ประเทศหนึ่งจุดหมาย”  มีรัฐมนตรีการท่องเที่ยวและผู้แทนกว่า 200 คนของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องจาก 4 ประเทศเข้าร่วมการประชุม หวังดึงดูดการลงทุนด้านโครงสร้างพื้นฐานการท่องเที่ยวและส่งเสริมการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน  ซึ่งจะเป็นประโยชน์ทั้งต่อผู้ลงทุนและประชาชนใน 4 ประเทศ ที่ประชุมได้แลกเปลี่ยนข้อมูลนโยบายการท่องเที่ยวและหารือมาตรการสร้างสภาพแวดล้อมให้เอื้อต่อการลงทุน  โดยเน้นภาพลักษณ์ของทั้งสี่ประเทศว่าเป็นแหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวและนักลงทุน
           ธุรกิจการท่องเที่ยวของเวียดนาม กัมพูชา ลาว และพม่า ขยายตัวอย่างมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เฉลี่ยสูงกว่าอัตราขยายตัวรวมของสมาคมประชาชาติเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) และของโลก โดยเมื่อปีที่แล้วทั้งสี่ประเทศมีนักท่องเที่ยวไปเยือน 10.9 ล้านคน เพิ่มขึ้นร้อยละ 25 จากปี 2552

ความหมาย คำว่า "สันขวาน"

"สันขวาน" ความหมายตามพจนานุกรมไม่ได้บัญญัติไว้ แต่เป็นคำประสมระหว่าง คำว่า "สัน" + "ขวาน" ซึ่งแต่ละคำมีความหมายดังนี้
สัน ความหมาย .น. แนวที่สูงขึ้น; ดั้ง; ส่วนหลังของมีดหรือขวาน. ลักษณนาม สัน (สิ่งที่มีลักษณะนูนสูงเป็นแนวยาว)
ขวาน ความหมาย น. เครื่องมือสําหรับตัด ฟัน ผ่า ถากไม้ ทําด้วยเหล็กมีสันหนาใหญ่ ลักษณนาม เล่ม  เมื่อเรียกว่า     "สันขวาน" มีความหมายว่า ส่วนหลังของขวานที่มีความหนาใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง เช่น ใช้ทุบ ใช้ตี แทนฆ้อน เป็นต้น
ผู้เขียนมีความประสงค์ใข้คำนี้ในมิติเชิงภูมิศาสตร์ "สันขวาน" หมายถึง ดินแดนส่วนข้างซ้ายของประเทศไทย (ลักษณะขวานโบราณ)ที่เรียกว่า ตะวันตก โดยมีเทือกเขาตะนาวศรีเป็นพรมแดนเป็นแนวเขตกันระหว่างประเทศไทยกับประเทศสหภาพพม่า มีความยาวตั้งแต่ภาคเหนือถึงภาคใต้ (แม่ฮ่องสอน - ประจวบคีรีขันธ์)
มิติเชิงสังคม "สันขวาน" หมายถึง การที่มีเทือกเขาตะนาวศรีกั้นเป็นพรมแดน โดยมีคนที่มีพลังขับเคลื่อนเพื่อการเปลี่ยนแปลงสังคมเป็นจำนวนมาก ถ้าไม่มีเทือกเขาตะนาวศรีที่เปรียบเสมือนเป็นสันขวาน ก็ไม่มีประเทศไทย ฉนัน "สันขวาน" จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้มีประเทศไทยมาถึงทุกวันนี้